რა გახდა თემურ მღებრიშვილის გარდაცვალების მიზეზი?

დღეს ცნო­ბი­ლი გახ­და, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა პო­ლი­ცი­ის პოლ­კოვ­ნი­კი, ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის სპეც­და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის რაზ­მის ხელ­მძღვა­ნე­ლი თე­მურ მღებ­რიშ­ვი­ლი.

ის გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 90-იან წლებ­ში ქარ­თუ­ლი მე­დი­ის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ხში­რად ხვდე­ბო­და. ის ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და სპე­ცი­ა­ლუ­რი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის რაზმს, რო­მე­ლიც იმ­ჟა­მად საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ებს უპი­რის­პირ­დე­ბო­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით ხში­რად და­პი­რის­პი­რე­ბა ხდე­ბო­და პირ­ვე­ლი პრე­ზი­დენ­ტის მომ­ხრე­ებ­თან.

თე­მურ მღებ­რიშ­ვი­ლის მე­გო­ბა­რი პო­ლი­ცი­ის პოლ­კოვ­ნი­კი დონი ფან­ჩუ­ლი­ძე, ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში უახ­ლო­ეს მე­გო­ბარს იხ­სე­ნებს და ამ­ბობს, რომ ბოლო დროს ის ძი­რი­თა­დად შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის მოვ­ლით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი.

– ბოლო დროს გული და ფე­ხე­ბი აწუ­ხებ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, მუხ­ლე­ბი. ადრე ჭი­და­ობ­და და ეს ყვე­ლა მო­ჭი­და­ვის და­ა­ვა­დე­ბაა, შემ­დეგ ძა­ლი­ან სპე­ცი­ფი­კუ­რი სამ­სა­ხუ­რი ჰქონ­და და ჯან­მრთე­ლო­ბას ვერ მი­ხე­და. შინ გარ­და­იც­ვა­ლა, გუ­ლით. თე­მუ­რი ბოლო წლებ­ში რაც ავად­მყო­ფობ­და, არ მუ­შა­ობ­და, შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ზე იყო გა­დარ­თუ­ლი, მათ უვ­ლი­დათ. თბი­ლის­ში ცხოვ­რობ­და, ფი­ლარ­მო­ნი­ას­თან.

– ბოლო დროს, მე­გობ­რე­ბი თუ ხვდე­ბო­დით ხოლ­მე?

– ძი­რი­თა­დად ტე­ლე­ფონ­ზე ვე­სა­უბ­რე­ბო­დით და პა­ნაშ­ვი­დებ­ზე და დაკ­რძალ­ვებ­ზე ვხვდე­ბო­დით. ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი იყო, როცა გა­ი­გებ­და ყო­ფი­ლი თა­ნამ­შრომ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას, უდი­დეს ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და. ასე ვიქ­ნე­ბით ყვე­ლა, მის მი­მართ, ვინც დარ­ჩე­ნი­ლე­ბი ვართ.

– ერთ-ერთ ბოლო ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობ­და, – 143 წელი უნდა ვი­ცო­ცხლოო…

– 81 წლის გარ­და­იც­ვა­ლა, სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რის გრძნო­ბა ჰქონ­და. ძა­ლი­ან ბევ­რი მად­ლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ჰყავ­და, მაგ­რამ იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც… ხომ ხვდე­ბით, ისეთ სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ობ­და, ყვე­ლა მად­ლი­ე­რი ვერ დარ­ჩე­ბო­და. სა­ხელ­მწი­ფოს წარ­მო­ად­გენ­და და მთავ­რო­ბის და­ვა­ლე­ბებს ას­რუ­ლებ­და, ამ დროს რთუ­ლია რა­დი­კა­ლუ­რად გან­წყო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გული მო­ი­გო. მი­უ­ხე­და­ვად ასა­კი­სა, ფორ­მას არ კარ­გავ­და, ისევ ახალ­გაზ­რდუ­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და.

– მისი იუ­მო­რის გრძნო­ბის შე­სა­ხებ ყო­ველ­თვის ცნო­ბი­ლი იყო.

– ახლა რომ რე­ზი­ნის ტყვი­ებს ის­ვრი­ან, ჩვენ დროს, ხელ­კე­ტე­ბი გვქონ­და, “დუ­ბინ­კე­ბი“, რომ­ლებ­საც არც ვი­ყე­ნებ­დით. უია­რა­ღოდ გად­მოვ­დი­ო­დით მან­ქა­ნე­ბი­დან და წეს­რიგს ისე ვი­ცავ­დით. ხუმ­რო­ბით ამ­ბობ­და ხოლ­მე, ბიჭო, ჩურჩხლე­ბი კი არ და­უ­რი­გე­ბია მთავ­რო­ბას, იმის­თვის დაგ­ვი­რი­გეს, რომ წეს­რი­გი და­ვიც­ვა­თო.

ერთხელ დი­ნა­მოს სტა­დი­ონ­ზე მო­მუ­შა­ვე ყა­რა­უ­ლი მკაც­რად გა­ვაფრ­თხი­ლეთ, რომ ნას­ვა­მი აღარ დაგ­ვხვედ­რო­და. მი­ვე­დით ერთ დღეს და დაგ­ვხვდა გა­თი­შუ­ლი. ახალ­გაზ­რდე­ბი ვი­ყა­ვით, გვე­პა­ტი­ე­ბო­და, ავ­დე­ქით და სა­წო­ლით გა­ვიყ­ვა­ნეთ სტა­დი­ო­ნის ცენ­ტრში, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვარ­დე­ბო­და, როცა გა­იღ­ვი­ძებ­და.

1975-დან 1992 წლამ­დე ვი­მუ­შა­ვეთ ერ­თად, მაგ­რამ ჭირ­ში და ლხინ­ში შემ­დე­გაც სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით. თე­მუ­რი ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე იყო და არა­სო­დეს დაგ­ვი­კარ­გავს ერ­თმა­ნე­თი.